Κείμενο: Άννα Καλατζή
Φωτογραφίες: Loek van der Kreke, Όλγα Καραγιάννη

Λίγο η δυσοίωνη πάλι πρόβλεψη του καιρού για βροχές, λίγο ο τραχύς χωματόδρομος, που επέτρεπε μόνο τη διέλευση αγροτικού οχήματος για τα logistics, ο αριθμός των συμμετεχόντων στη πεζοπορία της Κυριακής 17 Απριλίου, ανήλθε ή κατήλθε σε μόλις οκτώ!!! Αρχίσαμε λοιπόν οι οκτώ τη πεζοπορία.

Το μονοπάτι 19 είναι το μονοπάτι των άκρων. Ξεκινά κάτω από την κορφή του Προφήτη Ηλία στο Νόνια, σε υψόμετρο 600-650 μέτρα και κορυφώνει για να καταλήξει τελικά στη θάλασσα ακριβώς απέναντι από τη Τήνο. Ούτε πιο πάνω ούτε πιο κάτω μπορεί να πάει κανείς στη νότια αυτή πλευρά της Άνδρου. Η ανάβαση προς Προφήτη Ηλία…. «προσκύνημα»… λόγω της απότομης υψομετρικής διαφοράς. Κι όμως, η αναπνοή κόβεται από τη θέα στο κάμπο και το κόλπο του Κορθίου και τα δασωμένα τμήματα του μονοπατιού και όχι από την ανηφόρα αφού οι αισθήσεις που ενεργοποιούνται ανεβαίνοντας, σου αποσπάνε τη προσοχή και δεν αφήνουν το σώμα να νιώσει τη κόπωση της ανάβασης. Εκεί στη κορφή μείνανε επτά να συνεχίσουμε τη διαδρομή της κατάβασης πλέον, αφού ο όγδοος της παρέας λόγω προγραμματισμένης υποχρέωσης έπρεπε να επιστρέψει.

Μετά τη κορφή το τοπίο αλλάζει σκηνικό. Χαμηλή πλέον βλάστηση, πέτρες , αναβαθμίδες και ξηρολιθικά χειροτεχνήματα όπου απλώνεται το μάτι σου και στο βάθος ο στόχος…. θάλασσα και Τήνος. Είναι η διαδρομή που σε εκπλήσσει σε κάθε βήμα, μέτρο, χιλιόμετρο, στροφή, οπτική γωνία για τη σύμπνοια των έργων Θεού και Ανθρώπων. Κέντημα το έργο των προηγούμενων γενιών με τις ξηρολιθιές στη τραχιά γη, δαντέλα το έργο του Θεού με τις ακτές της Άνδρου και της Τήνου να τείνουν να αγκαλιαστούν, απλώνοντας αρμονικά τις καμπύλες και τις κοιλότητές τους , φτιάχνοντας περίτεχνα το ανδριώτικο Φιόρδ… του Στενού. Και η στενή του μονοπατιού να φαίνεται στον ορίζοντα με τη προοπτική του βάθους που βουτάει και χάνεται μέσα στη θάλασσα.

Ο καιρός τελικά ήσυχος, με ένα γκρι ουρανό που όλο απειλούσε να φέρει τη βροχή που ποτέ δεν ήρθε, έδινε μια ηρεμία στο τοπίο και στη θάλασσα, ένα χάρμα οφθαλμών στο «κέντημα» και στη «δαντέλα». Απίστευτη η πέτρα της περιοχής που έχτισε τα κονάκια, αλώνια, ποτίστρες ζώων όπου καταλήγουν νερά πηγών και εκατοντάδες στενές, που δικαίως κάποιος αρθρογραφώντας πρόσφατα τις αποκάλεσε «Κυκλώπεια τείχη». Η περιοχή παλιότερα αναπτυγμένη γεωργικά και κτηνοτροφικά κρατά μέχρι και σήμερα το χαρακτήρα της σε μικρότερο βέβαια βαθμό αλλά πολύ περισσότερο από την υπόλοιπη Άνδρο και αυτό φαίνεται από τις στενές, η κατάσταση των οποίων μαρτυρά χρήση τους από τους ντόπιους μέχρι και σήμερα, αλλά σε πολλά σημεία και από τις περιποιημένες αναβαθμίδες και τα καλοσυντηρημένα κονάκια.

Ένα τέτοιο έχει και η κα Ειρήνη στη παραλία του Στενού που καταλήξαμε μετά τη συντήρηση του μονοπατιού προχωρώντας στη βραχώδη ακτή από τη διπλανή παραλία του Σταυρού που καταλήγει το μονοπάτι 19. Η φιλοξενία της με ρακί παραγωγής της οικογενείας της από τους εκεί αμπελώνες τους , ευχάριστη και δροσερή και η προσφορά της να μας μεταφέρει πίσω στη κορφή στο Φραγκάκι με το αγροτικό τους ευπρόσδεκτη. Την ευχαριστούμε πολύ για την ευγενική προσφορά της, που ήταν πολύτιμη για την επίτευξη της συντήρησης του μονοπατιού, αφού μας εξασφάλισε τη μεταφορά μας. Όπως επίσης ευχαριστούμε όποιους με χαρά συμμετείχαν στη πεζοπορία συντήρησης αλλά και όσους θέλησαν να συμμετάσχουν και οι συνθήκες δεν τους επέτρεψαν.

Και μετά τον επίλογο ευχαριστιών αξίζει εδώ να σημειωθεί ως υστερόγραφο-κατακλείδα (και λίγο διαφοροποιημένο για τις ανάγκες του κειμένου), αυτό που κάποτε είχε γράψει ο εθελοντής route angel της διαδρομής, Γιώργος Βρεττός, όταν την πρωτοπερπάτησε και την ερωτεύτηκε… «όταν περπατώ ανακαλύπτω ξανά τον κόσμο σαν μικρό παιδί, υπερβάλλω και αυτό είναι μέρος της χαράς.

Οι φωτογραφίες που τραβήχθηκαν μπορούν να αποδώσουν ένα μικρό κλάσμα των όσων είδαμε και ζήσαμε , αξία όμως έχουν όσα γράφουν τα μάτια και κρατά η μνήμη… Από εσάς εξαρτάται να ζήσετε την εμπειρία που προσφέρει η διαδρομή…ακολουθώντας τη σήμανση 19!!»…. εγώ θα προσθέσω εδώ ότι εκεί ψηλά που κατεβαίνεις και χάνεται το μάτι στη θάλασσα και τον ορίζοντα, στη δαντέλα της Άνδρου με της Τήνου, εκεί βρίσκεις και το Θεός που κρύβεις μέσα σου και συμφιλιώνεσαι μαζί του, ευγνώμων για αυτό που ζεις!!

Print Friendly, PDF & Email